Dus telkens als ik iets wil en het gaat niet ‘vanzelf’
- vaak zo bij dingen die ‘nieuw’ zijn of
waarbij ik mijn interne stem ‘ik kan het niet’
hoor -
stel ik mezelf de vraag: ‘oké, het gaat niet vanzelf, hoe graag wil ik dit?’
Wanneer het antwoord JA, HEEL GRAAG is, dan voel ik de ‘Pippi Langkous’ in mezelf opstaan,
want het werkt vaak echt zo… ik heb het nog nooit gedaan, dus denk wel dat ik het kan.
Zo heb ik laatst een Engelstalig interview gegeven, oké op papier, maar de mensen die mij een beetje kennen weten dat de Engelse taal nou niet echt mijn grootste kwaliteit is. En echt da’s geen understatement.
En als klap op de vuurpijl heb ik deze week een Engelstalige video opgenomen.
En is die perfect? Zeker niet, maar de boodschap die ik wil vertellen en overbrengen, die doet er toe. En uiteindelijk draait het daar om toch?
Vijf jaar geleden zou ik dat dus echt niet gedaan hebben, ik denk dat ik hard weggerend zou zijn.
En nu, wegrennen lukt niet meer, beetje zelfspot op zijn tijd kan geen kwaad, ik kan namelijk helemaal niet meer rennen, met m’n krukken ben ik niet zo snel, dus kan ik maar beter gaan rekken en stretchen.
En dat is wat ik doe, binnen mijn mogelijkheden en op mijn eigen tempo.
Je bent nooit te oud om te leren en jezelf te blijven ontwikkelen.
Met dank aan mijn eigen ‘innerlijke Pippi’ die me letterlijk grenzen laat verleggen.