Hersteltijd

Hersteltijd … het eerlijke verhaal

Sinds COVID-19 in Nederland is gearriveerd probeer ik de dans te ontspringen.

Laat ik het zo zeggen, ik heb nooit de illusie gehad om dit virus voor altijd buiten de deur en vooral mijn lijf te houden, maar heb daar zeer zeker wel ontzettend mijn best voor gedaan.

Sowieso drie keer eerder kwam het virus in huis op bezoek, maar wist ik het buiten mijn lijf te houden.

Tot eind september dit jaar. Al weken had ik meer last van mijn longen en meer benauwdheidsklachten, maar toen ik op een bewuste avond in één keer hoge koorts kreeg, ging er toch wel een alarmbel af.

De volgende ochtend een positieve zelftest, wat ook door de GGD later die dag werd bevestigd.

Eerlijk, ik heb even gevloekt en me ontzettend verdrietig en gefrustreerd gevoeld. Ben al die tijd zo voorzichtig en op m’n hoede geweest, echt ‘Why?’

Gelukkig heb ik mezelf snel gerust kunnen stellen en diep van binnen gevoeld dat IK én mijn lijf dit gevecht aan kunnen.

Het was en is een reis, herstellen van Corona. Ik ben er nog niet.

Geruststellend dat ik kon schakelen met m’n longarts in Erasmus MC. Bronchopulmonale dysplasie (BPD) en Corona is niet altijd de beste combinatie, zeker niet in periodes waarin je al meer benauwd bent.

Fijn dat er een plan gemaakt kon worden, met m’n huisarts als back up. En dankbaar dat ik zuurstof in huis heb, die ik wel extra nodig heb gehad.

Elke dag gaat het een b’tje beter, niet elke dag, maar over de tijd genomen herstel ik. En dat is fijn.

Heb een aardige jas uitgedaan, qua kilo’s en energie. Mijn smaak en reuk is weer redelijk terug, wat ten goede komt aan mijn eetlust en daarmee dus ook aan m’n herstel in gewicht en energie.

Bovenal ben ik dankbaar dat ik zo goed door de afgelopen weken heen ben gekomen.

Maar soms… voel ik me ook verdrietig en voel ik frustratie.

Vooral het laatste jaar heb ik zoveel stappen vooruit gezet en gaat het oprecht beter met m’n gezondheid.

Het is me zelfs gelukt om met een stok te lopen in plaats van met twee krukken. Heb meer balans. Mijn wereld word weer groter, kan meer aan én herstel sneller. Ook het maken van (voor mij) de juiste keuzes helpen hierbij.

Zo heb ik bijvoorbeeld m’n rolstoel veel meer omarmt als we een dagje weg gaan. Ik kan de rolstoel veel meer zien als een ‘energy saver’. Door gebruik te maken van een rolstoel is er voor mij zoveel meer mogelijk en kan ik veel meer genieten.

En zeker ook, af en toe is er ook het stemmetje in m’n hoofd, ik wil gewoon lopen, wil uit die stoel. Niet afhankelijk zijn van een ander. Want ja, een rolstoel geeft ook beperkingen.

Maar even terug naar de afgelopen weken.

Mijn energie is nog steeds laag, mijn evenwicht weer wat minder stabiel en de hoestbuien zijn vermoeiend.

Met mijn fysiotherapeuten weer terug naar de tekentafel gegaan. Echt goud deze twee heren, samen weer een nieuwe route uitgestippeld, kijkend naar mijn mogelijkheden.

Op weg naar herstel. En het vinden van een hele mooie nieuwe jas, die me nog beter gaat passen.

Want ook al heb ik een jas uitgedaan, we gaan er weer voor. En TIJD is ook maar een relatief begrip hè. Ik doe het in én op mijn eigen tijd.

Opnieuw m’n grenzen bepalen, er ook weer (bewust) overheen gaan. Incasseren, herstellen, groeien, maar bovenal GENIETEN van alles wat is en kan.

Geniet van vandaag & herhaal het morgen.

Liefs,

Ingeborg Anna

< Ouder bericht Nieuwer bericht >